Op vrijdag 9 september 2022 werden drie MOW’ers opgenomen in de ‘Orde van bescherming kasseipatrimonium’. Paul Van Ceunebroeck (ex-voorzitter), Marc De Jonghe (toenmalig secretaris) en Robin Vanheuverswyn (toen eindredacteur) kregen een medaille overhandigd voor hun verdienste aan de bescherming van kasseiwegen. MOW is bijzonder vereerd met deze erkenning van de organisatoren van de Kasseifeesten te Zegelsem. Dankzij de inzet van MOW (toen nog SOW geheten) werden verscheidene kasseiwegen geklasseerd als onroerend erfgoed.

Tekst: Marc De Jonghe     Foto's: Robin Vanheuverswyn en Marc De Jonghe

Nu tientallen wegwedstrijden en duizenden wielertoeristen de weg naar onze kasseistroken hebben gevonden, lijkt het logisch dat die daar zijn en bewaard blijven. Dat was in het begin van de jaren 90 wel anders. Een krakkemikkige weg met plompe en scheve porfierknollen was een doorn in het oog van onze besturen. Liever dan de weg te herstellen, werd een stevig dossier klaargestoomd om de Haaghoek, de laatste oubolligheid van Brakel te vervangen door een brede betonbaan voor snelle auto’s. Eenzelfde scenario lag klaar voor de Huisepontweg in Kruisem.

Enkele (vooral jongere) Zegelsemnaren vonden dit een grote zonde en klopten aan bij de toenmalige Stichting Omer Wattez (SOW). In een memorabele hoorzitting pleitte SOW daarna in het tjokvolle Café de Drijhaard onomwonden voor het behoud en het herstel van de steenweg. Daar, tussen een meerderheid van tegenstanders en andersdenkenden, groeide het besef dat lot alle kasseiwegen in de streek dreigden te verdwijnen.

Ex-voorzitter Paul Van Ceunebroeck speecht bij de inontvangstname van de medailles. Hij was een grote voorstander van het behoud van de kasseiwegen in de jaren 90.

Unaniem besloten de bestuurders van SOW om het onderwerp globaal aan te pakken. Niet enkel de Haaghoek, maar ook al die andere bedreigde stroken wilden wij samenbundelen in een dossier. In enkele avondlijke vergaderingen met betrokken wieler- en wandelclubs uit de streek, tekenden wij alle nog bestaande kasseiwegen uit op een topografische kaart, in het totaal ongeveer 46 km. Samen stelden we een summier bundeltje op met onze argumenten en op 9 januari 1993 werden we in Brussel op het kabinet ontvangen door Johan Sauwens, de Minister die bevoegd was voor Monumenten en Landschappen. Het voorstel viel direct in goede aarde bij een minister, die ons als oud-Wielewaler en wielerfanaat, bijzonder genegen was. Letterlijk zei hij: “Ik heb oor voor jullie vraag en vind het een uitstekend idee. Vandaag nog geef ik de opdracht door aan mijn Administratie om een volledig dossier hierover op te stellen. Jullie horen er zeker nog van.”

Begin maart 1995 was het huiswerk af en werden we door Het Nieuwsblad, de toenmalige organisator van de Ronde van Vlaanderen, op de Heizel uitgenodigd bij de persvoorstelling van de zoveelste Ronde. Daar en toen ondertekende Minister Sauwens formeel het Ministerieel Besluit en op 25 maart 1995 verscheen het Besluit in het Belgisch Staatsblad: de klassering was een feit. De klassering had een enorme impact op het imago van de streek. Hierdoor ontstond een vruchtbare kruisbestuiving tussen de kasseiwegen en de wielerkoersen. Zonder die wielerklassiekers was deze erkenning er wellicht niet gekomen en anderzijds hadden deze koersen hun glans en glorie verloren zonder die kasseistenen of cobblestones.

Dat de milieuvereniging MOW als voorganger en bezieler aan de oorsprong lag en figuurlijk meer dan één steentje bijdroeg tot de klassering, daar mogen wij allen fier over zijn. 

Steun je Milieufront Omer Wattez vzw in onze inspanningen voor milieu, klimaat, natuur en erfgoed? Word dan hier lid!